ΤΙ –ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ– ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΕΗ;

Με απλά λόγια: σήμερα προετοιμάζεται μεθοδικά η «τελική λύση» για το ενεργειακό της χώρας που περνά κυρίως μέσα από τον πλήρη τεμαχισμό και διάλυση της ΔΕΗ. Σε όλες τις φάσεις της υπερδεκαετούς απελευθέρωσης της αγοράς μέχρι σήμερα, η ύπαρξη μιας ενιαίας και καθετοποιημένης ΔΕΗ με την τεράστια υποδομή και την υψηλή τεχνογνωσία (αποκλειστική κατ’ αντικείμενα) αποτελεί ουσιαστικό εμπόδιο στην προσπάθεια των ιδιωτικών ομίλων να λεηλατήσουν την ελληνική αγορά ενέργειας. Ενδεικτικά θυμίζουμε:

- Ουσιαστικά και τυπικά απαγορεύτηκε για μια δεκαετία σχεδόν στη ΔΕΗ να κατασκευάσει νέες μονάδες, ώστε να δοθεί ζωτικός χώρος σε ιδιωτικούς ομίλους για κατασκευή νέων σταθμών παραγωγής με φυσικό αέριο. Απαξιώθηκε η δυνατότητα της ΔΕΗ (παρά την πρωτοπόρο δράση της στις αρχές του ’80) να αναπτύξει μονάδες ΑΠΕ, για να παραχωρηθεί το πεδίο σε κάθε λογής κερδοσκόπους από μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους μέχρι αεριτζήδες που δημιούργησαν «υπεραξίες» από το εμπόριο αδειών.
- Υπάρχει σκανδαλώδης πολιτική επιχορηγήσεων και τιμών λειτουργίας έργων ΑΠΕ που δημιούργησαν κλίμα ελντοράντο φορτώνοντας με υπέρογκα ελλείμματα τα δημόσια ενεργειακά ταμεία και νέες χρεώσεις το κοινωνικό σύνολο. Η ανάπτυξη των έργων ΑΠΕ, παράλληλα με κάθε είδους καταπατήσεις και αδιαφορία για το περιβάλλον (από τα σχέδια για τα νησιά του Αιγαίου μέχρι τα φαραωνικού τύπου σχέδια για Βιομηχανικές ΑΠΕ χιλιάδων MW στην ανατολική Κρήτη), συνεχίζει να πραγματοποιείται χωρίς κανένα κεντρικό χωροταξικό σχεδιασμό και επιπλέον με την «ελαστική» περιβαλλοντική νομοθεσία των fast track.
- Υπήρξε συστηματική προπαγάνδα ενάντια στον ορυκτό πλούτο της χώρας, παραβλέποντας το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη λιγνιτοπαραγωγός χώρα της ΕΕ και επομένως έχει αντικειμενικά λόγους για την διατήρηση και ανάπτυξη της λιγνιτικής παραγωγής (διασφάλιση επάρκειας, ενεργειακή απεξάρτηση). Αλλά η «περιβαλλοντική ευαισθησία» τους δεν τους εμποδίζει να επιδιώκουν την απευθείας πώληση και εκμετάλλευση από τρίτους των ίδιων λιγνιτικών μονάδων που στιγμάτιζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
- Δημιουργήθηκαν μια σειρά αδιαφανείς μηχανισμοί (αγορά διαθεσιμότητας ισχύος, μηχανισμός κάλυψης μεταβλητού κόστους) ώστε οι επενδύσεις των ιδιωτών να είναι βιώσιμες και αποδοτικές ακόμα και αν δεν μπορούν στη πράξη να πουλήσουν σε ανταγωνιστική τιμή στην αγορά ενέργειας, ενώ το κόστος βαρύνει τη ΔΕΗ και τους καταναλωτές.
- Διαχωρισμός δραστηριοτήτων της ΔΕΗ με τη δημιουργία θυγατρικών διανομής και μεταφοράς, που δημιουργούν de facto το «έδαφος» για την απευθείας ιδιωτικοποίηση των δικτύων, παρότι αποτελούν την ραχοκοκαλιά του ηλεκτρικού συστήματος της χώρας, μία υποδομή στρατηγικού χαρακτήρα για την εθνική οικονομία από την οποία εξαρτάται η αδιάλειπτη τροφοδότηση της ηλεκτροδότησης.
- Όλα τα παραπάνω, εξελίσσονταν ταυτόχρονα με ένα σχέδιο αποδιοργάνωσης της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας, που αποτελεί η ΔΕΗ: αλόγιστη μείωση προσωπικού -και δη τεχνικών- με συνέπεια την εντατικοποίηση της εργασίας και τον πολλαπλασιασμό των ευθυνών για ολοένα και μικρότερο αριθμό μηχανικών, συρρίκνωση μέσων και υλικών για την υλοποίηση του έργου, αναξιοκρατία-απαξίωση έμπειρων στελεχών-μηχανικών και αντικατάστασή τους με managers «yes men», κάλυψη αναγκών από συμβασιούχους μηχανικούς (Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών) που μετά από χρόνια εργασίας πετάχτηκαν στην ανεργία, αφήνοντας κενά κτίρια και γραφεία. Ισοπέδωση της μισθοδοσίας με τα πλαφόν και τις αλλεπάλληλες περικοπές, δραστική μείωση αποπληρωμής υπερωριών, εκτός έδρας και βαρδιών, μεταφορά τεχνογνωσίας από το κρατικό μονοπώλιο στην αγορά και στους εργολάβους. Εργολάβους που η ΔΕΗ εκπαίδευσε τα προηγούμενα χρόνια και αναλαμβάνουν σήμερα όλο πιο διευρυμένα αντικείμενα εργασιών χρησιμοποιώντας ανασφάλιστους, «αναλώσιμους» εργαζόμενους. Αποθέωση του outsourcing και των κάθε λογής συμβούλων τα κόστη των οποίων ουδέποτε συζητούνται...
- Αποδοχή και προετοιμασία (θεσμική, νομοθετική κλπ.) για την εφαρμογή του Ενιαίου Μοντέλου Ευρωπαϊκής Αγοράς στο οποίο η κατανομή του φορτίου θα καθορίζεται απευθείας από τις χρηματιστηριακές περιφερειακές αγορές που θα ελέγχουν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί κολοσσοί της ενέργειας στην Ε.Ε. (EON, RWE, ENEL, Gdf-Suez, Edf).
ΝΑ