Νοέμβριος 2019
Την Παρασκευή η κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε στην Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής το νομοσχέδιο για την «διάσωση» της ΔΕΗ. Η σημασία της λέξης «διάσωση» μπορεί μόνο να γίνει κατανοητή αν κάποιος ανακαλέσει στην μνήμη του την διάσωση της ελληνικής οικονομίας από το χρέος το 2010, τη διάσωση της Ολυμπιακής και άλλων αντίστοιχων επικοινωνιακών προσεγγίσεων που με περισσή υποκρισία βαφτίζουν την καταστροφή διάσωση, τον οικονομικό (ή και όχι) πόλεμο βοήθεια, την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων ισότητα για την κοινωνία. Το υπουργείο ήδη από το καλοκαίρι έχει δώσει στίγμα των προθέσεών του. Συστηματική δυσφήμιση της ΔΕΗ και του ΔΕΔΔΗΕ, απαξίωση των εργαζόμενων και του έργου που αυτοί παρέχουν, καταστροφολογία για να δικαιολογηθεί το επικείμενο γκρέμισμα με το παρόν νομοσχέδιο και τα επόμενα που θα ακολουθήσουν. Διότι όπως έχει ήδη ανακοινωθεί πέραν των όσων αναφέρει το ν/σ, θα κλείσουν την επόμενη δεκαετία όλες οι λιγνιτικές μονάδες και ο ΔΕΔΔΗΕ θα ιδιωτικοποιηθεί.
Το νομοσχέδιο, όπως αναφέρεται καταπιάνεται με τον «εκσυγχρονισμό» της ΔΕΗ και την απαγκίστρωσή της από τους περιορισμούς του «Δημοσίου». Και ο βασικός προβληματικός παράγοντας που αναγνωρίζεται μάλλον είναι η υπερβολική «προστασία» των εργαζομένων. Για τον λόγο αυτό ουσιαστικά καθιερώνει δύο νέες κατηγορίες εργαζομένων. Για τους Γενικούς Διευθυντές, τους Διευθυντές και τους Βοηθούς Διευθυντές/ Διευθυντές Κλάδων καθιερώνονται τριετείς συμβάσεις ορισμένου χρόνου με δυνατότητα ανανέωσης άπαξ, απελευθερώνονται οι αμοιβές των Γενικών και των Διευθυντών και αυτές πλέον θα αποφασίζονται από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο, ενώ οι νέοι που θα προσληφθούν εξαιρούνται από τον κανονισμό προσωπικού (ΚΚΠ) και τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Με λίγα λόγια ένας εκ των βασικών στόχων του νομοσχεδίου είναι η κατηγοριοποίηση των εργαζομένων με διαφορετικά δικαιώματα, καθεστώτα ένταξης και μισθολόγιο, μια κατάσταση, που όπως δείχνει η εμπειρία, μακροπρόθεσμα σπρώχνει την πλειοψηφία των εργαζομένων προς τα κάτω, διότι τα καθεστώτα εξαίρεσης είναι κατά κανόνα βραχύβια. Επί τοις ουσίας προετοιμάζει, εκκινώντας από τα εργασιακά, τη νέα ΔΕΗ και το ΔΕΔΔΗΕ, ώστε να είναι θελκτικές και ώριμες για την ιδιωτικοποίησή τους!
Η ευελιξία της νέας ΔΕΗ στο μισθολογικό επίπεδο συνοψίζεται στην απελευθέρωση των αμοιβών των ανώτερων στελεχών, ενώ για την πλειοψηφία των εργαζομένων και ιδιαίτερα για τους νέους, προφανώς δεν θεωρήθηκε ότι υπάρχει κάποιο μισθολογικό ζήτημα να επιλυθεί όπως πχ. αυτό του χρονοεπιδόματος. Αντί αυτού η πλειοψηφία των νυν εργαζομένων, η οποία κατά την κυβέρνηση είναι «υψηλόμισθοι», θα υποστεί μείωση μισθού μέσω της ουσιαστικής κατάργησης του τιμολογίου προσωπικού, το οποίο καθώς φορολογείται καθίσταται ακριβότερο από τα τρέχοντα τιμολόγια, είτε των λιγνιτικών περιοχών (30% έκπτωση), είτε των ιδιωτών παρόχων. Και για τους καινούριους εργαζόμενους προβλέπονται οι αδηφάγοι νόμοι της αγοράς, ατομικές συμβάσεις, χωρίς επιδόματα, παροχές, προστασία και ρυθμίσεις, είτε με την πενιχρή ΕΣΣΕ της ΓΣΕΕ, είτε με προνομιακό μισθολόγιο για τους «ημέτερους». Ανοίγει δε το δρόμο για ένα «ευέλικτο» σύστημα προσλήψεων, που όμως δεν εγγυάται την αξιοκρατία. Επιπλέον, το νομοσχέδιο υιοθετώντας την ανθρωποφαγική λογική του «διαίρει και βασίλευε», διατηρεί τον ΚΚΠ και υπόσχεται εθελούσια έξοδο για τους εν ενεργεία υπαλλήλους τύπου ΟΤΕ, χωρίς τα οικονομικά προνόμια αυτής.
Ένα σημείο που έχει αξία να αναφερθεί είναι η διαδικασία μεταφοράς προσωπικού μεταξύ των εταιρειών του ομίλου και προς το δημόσιο με το αντίστοιχο προφανώς μισθολόγιο. Η διαδικασία αυτή αναφέρεται ως εθελοντική. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι ιδιαίτερα στις περιοχές της Μεγαλόπολης και της Δυτικής Μακεδονίας όπου αναμένεται να κλείσουν οι μονάδες, ο προφανής εκβιασμός θα είναι μεταξύ της μετάθεσης στην άλλη άκρη της χώρας και στην «εθελοντική» μετάταξη σε όποια υπηρεσία και όποια θέση είναι διαθέσιμη. Η μη αποδοχή των όρων είτε της εθελουσίας, είτε της μεταφοράς στο Δημόσιο από το υπάρχον προσωπικό οδηγεί προφανώς σε απολύσεις.
Διαβάζοντας το νομοσχέδιο, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση στοχοποιεί τους εργαζόμενους της ΔΕΗ ως το βασικό πρόβλημα της εταιρείας. Με βάση αυτή την λογική ο Όμιλος ΔΕΗ δεν κατέστη ζημιογόνος από τις διαρκείς χαριστικές ρυθμίσεις προς τους ανταγωνιστές (ΝΟΜΕ, ΑΔΙ, ΜΑΜΚ, Energa/Hellas Power), ούτε από τις μνημονιακές δεσμεύσεις και τις πολιτικές των κυβερνήσεων και της ΕΕ (παραχώρηση του 50% της λιανικής, πάγωμα νέων επενδύσεων σε νέες τεχνολογίες), αλλά από τους υψηλούς μισθούς των εργαζόμενων και για τον λόγο αυτό στοχεύει στη συρρίκνωση των δικαιωμάτων μας.
Ωστόσο, αυτό που επιχειρείται είναι κάτι ακόμα χειρότερο από την επίθεση σε κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα. Κατά πρώτον, η κυβέρνηση και με αυτό το νομοσχέδιο δείχνει με το δάχτυλο στην ελληνική κοινωνία τους εργαζόμενους της ΔΕΗ ως τους υπεύθυνους συνολικά για την ελληνική κρίση. Συντηρεί τους μύθους για υψηλόμισθους και αργόμισθους υπαλλήλους που έχουν μονιμότητα (ενώ δεν έχουν), που εκμεταλλεύονται πολλαπλά προνόμια, προκειμένου να εμφανίσει τον εαυτό της ως τον φορέα της απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Διότι κοινωνική δικαιοσύνη για αυτούς δεν είναι να βρει ο άνεργος δουλειά ή να αυξηθεί ο βασικός μισθός, αλλά να εξαφανιστούν και όσοι έχουν απομείνει ακόμα να εργάζονται με κάποια στοιχειώδη δικαιώματα. Και προτεραιότητά τους είναι η εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Κατά δεύτερον και σημαντικότερο, το νομοσχέδιο είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με την πολιτική διάλυσης αυτού που εκπροσώπησε η ΔΕΗ όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, τον δημόσιο έλεγχο στον κλάδο του ηλεκτρισμού. Η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, η αποδιάρθρωση της λειτουργίας, η διαρκής ομηρία και η ενίσχυση των διαιρέσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους στόχο έχει να ακυρώσει την όποια δυνατότητα αντίστασης στα επικείμενα ξεπουλήματα των δημόσιων ενεργειακών υποδομών.
Οι εθελούσιες έξοδοι που αφήνει το υπουργείο να αιωρούνται προκειμένου να εξαγοράσει τη σιωπή και την ανοχή μεγάλου μέρους των εργαζομένων και η διατήρηση του ΚΚΠ για κάποιους είναι ο μοχλός διάσπασης του προσωπικού (νέου και υφιστάμενου).
Ας μην τους αφήσουμε να αποτελειώσουν τους εργαζόμενους και μαζί με αυτούς τον δημόσιο έλεγχο στο ενεργειακό σύστημα. Η μάχη για τα εργασιακά δικαιώματα δεν είναι μια συντεχνιακή μάχη για προνόμια, είναι μάχη για αξιοπρέπεια στην εργασία, για μια δημόσια εταιρεία που θα μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία και να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.
Σε αυτόν τον αγώνα θα πρέπει να καλεστούν και να συμμαχήσουν όλοι όσοι πλήττονται από την πολιτική της κυβέρνησης, οι τοπικές κοινωνίες, οι εργαζόμενοι στους υπόλοιπους κλάδους της ενεργειακής αγοράς που ιδιωτικοποιούνται, όπως η ΔΕΠΑ και εν δυνάμει το σύνολο των εργαζομένων, χωρίς τους συντεχνιασμούς που μας έχουν στοιχίσει τόσο πολύ, μας έχουν απομονώσει και στοχοποιήσει.
Οι απεργίες και τα συλλαλητήρια είναι μόνο η απαρχή της μάχης που οφείλει να δοθεί για την υπεράσπιση της αξιοπρεπούς εργασίας και των δικαιωμάτων μας, του κοινωνικού αγαθού της ενέργειας και της δημόσιας περιουσίας.
Και αυτή τη μάχη οφείλουμε να τη δώσουμε πρώτοι από όλους εμείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου